Knagen

Soms knaagt gemis aan de randjes van je ziel.

Dan trekt verdriet aan je haarwortels.

Langzaam maar zeker verdwijnt je haar 

met een schurend gevoel in je schedel en laat kleine, 

maar diepe wondjes na.

Om je vervolgens kaal achter te laten.

En koud.

Anders.

Lichtjes onherkenbaar.

Je weet wel dat je haar terug zal groeien, 

dat je terug zoals voorheen wordt.

Maar die kleine littekentjes blijven.

Regelmatig jeuken ze. Achteloos krab je aan je hoofd.

En dan knaagt het weer even.

Dan voel je weer die pijn.

De randjes van je ziel heb je zorgvuldig hersteld 

met stukjes herinnering.

Maar knagen zal het steeds doen.